Een hoogproductieve koe produceert meer warmte dan dat ze kwijt kan. Deze groep koeien ondervindt daarom meer hinder van de warmte dan laagproductieve koeien. Het verteringsproces in de pens is intensiever door de hogere melkgift waardoor er meer warmte vrijkomt. Productieverlies is in deze groep vaak blijvend het grootst en de hersteltijd is lang. Daarbij zweet een koe weinig. De koe kan alleen een beetje warmte kwijt door te hijgen en te verdampen.
Om de warmte kwijt te raken neemt de doorbloeding naar de huid van de koe toe en neemt de doorbloeding naar het maagdarmstelsel en de vitale organen juist af. Tegelijkertijd vraagt de melkproductie ook veel energie. Maar door de warmte neemt de koe minder ruwvoer op dan normaal. De energievoorziening raakt dus vrijwel direct uit balans.
Dit leidt op korte termijn tot daling van de melkproductie, maar heeft op lange termijn gevolgen voor de uiergezondheid, klauwgezondheid en vruchtbaarheid door de ontregelde stofwisseling.
Een eicel vormt zich 90 dagen vóór de eisprong. Als zich in die periode hittestress voordoet, zijn de hormoonwaarden lager en is de kwaliteit van de eicellen aanzienlijk minder. Alle energie gaat immers naar het koelen van het lichaam in plaats van het rijpen van de eicellen. Daarbij is de kans op embryonale sterfte veel groter áls de bevruchting al gelukt is. Dit resulteert in een lager drachtigheidspercentage en een langere tussenkalftijd, wat vooral in het najaar wordt waargenomen.
De gevolgen van hittestress op korte termijn zijn nog te overzien, maar op lange termijn heeft het langdurige nadelige gevolgen die de hele veestapel en dus de economische resultaten negatief beïnvloeden.
Al deze gevolgen zijn te minimaliseren als de koe maar voldoende ruwvoer kan opnemen om de interne motor draaiende te houden!
